اسید استیک بی آب در واقع قابل اشتعال است, گرمای احتراق بالاتری نسبت به ترکیب قابل اشتعال متانول دارد.
نقاط جوش و اشتعال بالاتر به این معنی است که گرمای تولید شده از واکنش آن با اکسیژن اغلب توسط گازهای دیگر جو جذب می شود., مانع از پایداری واکنش. از این رو, احتراق موثر اسید استیک نیاز به محیط اکسیژن غنی شده قابل توجهی دارد, ترجیحاً اکسیژن خالص.