Po segmentacji jednostek montażowych na podstawie planów konstrukcyjnych, można ustalić kolejność montażu.
Sekwencja ta zazwyczaj rozpoczyna się od poszczególnych części i komponentów, a kończy się montażem końcowym. Schemat systemu montażu (Postać 7.6) graficznie przedstawia te relacje i sekwencje, zapewniając jasny przegląd całej drogi montażowej od etapów początkowych do montażu końcowego.
Podobna do karty procesu montażu, Karta systemu montażu służy jako udokumentowany format specyfikacji procesu montażu.
Podczas ustalania kolejności montażu, należy zwrócić uwagę na potencjalne wyzwania. Nawet po przeanalizowaniu części i komponentów pod kątem wykonalności montażu konstrukcyjnego, niepraktyczna sekwencja może skomplikować proces. Na przykład, włożenie najpierw jednego elementu do głębokiej obudowy może utrudnić montaż kolejnych elementów, nawet jeśli montaż konstrukcyjny jest technicznie wykonalny. 'Ingerencja’ ma miejsce, gdy część lub jednostka nie koliduje fizycznie ze schematem, ale staje się niemożliwa do złożenia z powodu niewłaściwej sekwencji montażu. Ten scenariusz nie jest rzadkością w złożeniach o złożonych strukturach.
Schemat jednostkowy, kierując się numeracją na rysunkach technicznych urządzenia, powinien wyraźnie oznaczyć każdą jednostkę swoją nazwą, numer rysunku, i ilość. Etykieta ta pomaga w łatwej identyfikacji niezbędnych części, komponenty, podzespoły, i ich ilość podczas montażu.
Ważne jest również opisanie zakupionych przedmiotów używanych w częściach, komponenty, i zespoły na schemacie jednostkowym, podając ich nazwę, model, specyfikacja, i ilość.
Schemat systemu montażu jest zwykle stosowany w przypadku produkcji pojedynczych lub małych partii. Jednakże, w scenariuszach produkcji na dużą skalę, w celu uzyskania optymalnej wydajności należy go używać razem z kartą procesu montażu.